إعـــــــادة
إهـــــداء
الى الاستاذ أحمد على
يومــيات عــيل مصـرى
تعليقاَ على عجلة دايرة
كان فى صبى صغير ابن الجيران
كان صاحبى وانا صغير
قبل الزمان ما يتغير
ويغيرنا الزمان
كنا نفرح سوا
ونغنى سوا
ونطير فى الهوا
والهوا فرحان
كان فى صبى صغير ابن الجيران
كنا نقعد انا وهوة بين الشجر
ينزل علينا المطر
نغنى للمطر
يجى علينا الليل نغنى للقمر
كان نهارنا فى اللعب وليلنا فى السهر
وضحكتنا نسياها الاحزان
كان فى صبى صغير ابن الجيران
كنت والصبى فوق السطح على طول
نعمل غديوة سوا من العيش والفول
ونندة للجدة تقعد تحكيلنا وتقول
حكايات جميلة عن الغولة والغول
وعن زهرة البستان
كان فى صبى صغير ابن الجيران
وفى يوم صحيت على صوت كبير
اكبر من احلامنا وسننا بكتير
صوت عربية شايلة دولاب وسرير
وبطانية وطبقان وشوية حصير
ومستعدة للمشيان
كان فى صبى صغير ابن الجيران
وشفت امى وام الصبى بيسلموا على بعض
وابوية وابو الصبى قاعدين سوا على الارض
سألت عن اللى حصل
مالقيتش منهم رد
وطلعت عند صاحبى
مالقيتش هنا حد
والسطح فاضى مهوش مليان
كان فى صبى صغير ابن الجيران
وشفت صاحبى ودمعة كبيرة فى عينية
من شباك العربية بيشاورلى بإيدية
ومقالش ولا كلمة ولا قاللى فى اية؟
!!وأنا كنت طفل صغير ميفهمش اية حوالية
ودارت الايام.. كان فى صبى صغير ابن الجيران
معدتش انا والصبى نقعد على السطوح
ولا نيجى ما المدر سة سوا ونروح
لسة كتابنا فوق السطح مفتوح
ولسة لحد انهاردة انا قلبى مجروح
ولسة جفنى بالدمع مليان
ولسة فى قلبى كتير من الاحزان
ولسة ما بيرحمش فرحتنا الزمان
كان فى صبى صغير ابن الجيران
كان صاحبى وانا صغير
لكن ما شفتوش من زمااااااان
أحمد الصباغ
No comments:
Post a Comment