(3)
التقاطع تحت كوبرى غمرة .. تاكسى واتوبيس سياحى وعربية كارو وميكروباص لابسين فى بعض .. قطع من الخردة يتخللها أعضاء بشرية ونهر من الدم
رجل عجوز : لا حول ولا قوة الا بالله
رجل طويل : حد يشيل قصادى
شاب لزميلة : تعالى اما نتفرج
بنت لزميلتها : ياااى حاجة فظيعة
ولد لابوه : هما الناس دول نايمين كدة ليه يا بابى
رجل خواجة : اوه ماى جود
بنت مثقفة : ماهم لو ماكنوش شعب بقر ما كانش ده حصلهم
فتاة ليل لصاحبتها : ما تيجى ندور فى الاعضاء دى يمكن نلاقى حاجة شغالة هيهيهيهيهييييي
رجل دين : اللهم احسن ختامنا يا ارحم الراحمين
شاب فرفور : يالهوى دم
رجل شرطة : ياللا ياض انت وهو من هنا
رجل طفيلى : هو فى ايه؟ هه؟ هه؟
رجل مفتى : البنت اللى هناك دهى .. وقفت فجاءة وهى بتعدى الشارع .. قام التاكسى دهوه دخل فى العربية دهى .. قام الاتوبيس دهوه مقلوب عليهم
ولية كبيرة : يا عينى يا كبدى
الجميع بلا استثناء التف حول الحادث فى حلقة دائرية تقوم بمهمة منع الاكسجين عن الوصول لأى كائن حى داخل الحلقة)
رجل: فى جثة بتتحرك هناك اهى
(صوت صرخة تهز منطقة رمسيس)
منى : يالهوى يامة الحقووونى .. ما حدش يلمسنى .. ماحدش يلمسنااااااااااى .. اوعى ياض ايدك .. اوعى ايدك يابت
الجميع يهلل .. الله أكبر .. واحدة عايشة .. أخذوا فى التصفيق الحاد وقد تناسوا باقى الجثث
فجاءة .. تمتد يد شخص يرتدى قميص اخضر مخطط .. لتنتزع يد منى من وسط الانقاض
منى ترقد فى الجبس فى بيتهم .. ولاء تمسك قلم وتسلى نفسها بالرسم على الجبيرة فى قدم منى
منى (تتكلم بصعوبة) : تصورى انه فضل بايت للصبح حتى بعد ما اهلى ما جم المستشفى .. وتصورى انه تبرع لى بدمه .. فصيلته نفس فصيلتى .. تخيلى ان دمه بيجرى فى عروقى دلوقت
ولاء (وهى ترسم على قدم منى المتجبسة) : الله الله .. ده ما طلعش هو اللى فارس مجروح .. ده انتى اللى طلعتى أميرة متخرشمة .. بقولك ايه .. انا ما فهمش الكلام اللى انتى بتقوليه ده .. الواد ده وشه نحس عليكى .. ده حتة واد صايع متعرفه عليه من على النت .. يعنى عايز يقضيها .. يا تقضيها يا إما تفكك.
منى (تتأمل ما رسمته ولاء) : بس ده عمل كل ده وبعد كدة مفيش اكتر من مكالمة كل يوم بيتطمن عليا والقلق مالى صوته .. ما بيتكلمش فى حاجة اكتر من كدة
على القهوة
عادل : ياراجل؟ حاجة غريبة اوى .. دى كان شبه الرغيف المدعم دلوقت تلاقيها شبه قطر الصعيد
أحمد (بعتاب وضيق) : أتلم بقى .. البت مخيشة فى تاكسى وبقت شوية اعضاء بشرية .. بعدين ما تتخيلش اهلها ناس محترمين اد ايه
عادل (يفكر بعمق) : إنت بتحبها يا احمد؟
أحمد (مرتبكاً) : لاااا مش حب .. بس أصل يا اخى اهلها ناس محترمين اوى .. بعدين البت غلبانة ورقيقة .. هى صحيح لسانها عامل زى مضرب التنس .. بس من جوة زى الجبنة القريش .. الصراحة بقى يا عادل أنا بحبها
عادل : بتحبها؟
احمد : اه .. وبموت فيها يا اخى .. ملهوف عليها كدة
عادل : طب وانت ناوى على ايه؟
أحمد : امممم .. هقابلها بكرة .. وهفاجئها
فى بيت منى .. منى وامها تجلسان على الأرض ويقرطفان حزمة من الملوخية .. أم منى تلقى بالملوخية على الأرض وتصرخ
أم منى : يالهووووووى .. الحقووووووونى يا نصيييييييبتى
منى : ما تهدى يا حاجة وبلاش فضايح
أبو منى (صوته يأتى من الداخل) : إشهقى كويس يا ولية خلّى شمخة الملوخية تطلع تمام
أم منى : تعالى يا رجل شوف الفضيحة بنتك عايزة تتجوز واد صايع من بتوع النت
(أبو منى يأتى من الداخل بالفالنة والبتاع .. وهو يفرك عينيه ويبدو مذبهل)
أبو منى : فى ايه يا ولية؟ الملوخية اتدلقت على النت؟
أم منى : يادهوووتى يا نصيبتى .. بنتك انحرفففففت يابو منى
أبو منى صارخاً : بقت بتشرب ملوخية؟
أم منى : يامصيبتى يانا .. ياراجل بنتك انحرفت وعايزة تتجوز واحد متعرفة عليه من على النت.
أبو منى : ايه؟ بتقولى ايه؟ ده انا لازم اربيها .. طاااخ طااااخ طااااخ
أحمد ومنى (ومنى لازالت متخرشمة إثر الحادث والعلقة ) يجلسان فى نفس المكان البيئة المطل على النيل ويشربان شاى بنعناع
أحمد : يعنى أيه اهلك رافضين؟ طب وانتى قولتيلهم ليه اننا متعرفين من على النت؟ ما قولتيش ليه كنت زميلك فى جامعة .. فى مدرسة .. فى اى نصيبة
منى : جامعة ايه ومدرسة ايه .. ماهم عارفين انى مخلصة كلية بنات .. والمدرسة والجامعة كانو بنات فى بنات .. زميلى منين بقى .. بعدين ما ينفعش اكدب عليهم
أحمد : هما شايفين لك عريس ولا ايه؟
منى : مش عارفة .. بس حاسة من كلامهم ان فى حد بيحوم.
أحمد (مداعباً) : خلاص نضرب ورقة عرفى؟؟
منى (مداعبة) : جتك ضربة فى نافوخك .. انا غلطانة انى حبيت واحد منحرف
أحمد : أنا منحرف يا بتاعة الملوخية .. بتشربى ملوخية عشان تنسى؟
(يتمشيان فى وسط البلد الى أن يصلا تحت كوبرى غمرة)
أحمد : فاكرة أول مرة قلبك دق ونطق بإسمى؟ كان فى المكان ده
منى : فاكر أول مرة لمست فيها ايدى؟ كان فى المكان ده
أحمد : أيوة وايدك كانت يومها أربع صوابع بس .. لقيتى الحاجات اللى وقعت؟
منى : بس يا بايخ .. وانت كنت محتاس وعمال تلم اشلائى واخدتنى فى تاكسى ووديتنى المستشفى
أحمد : .. ايوة والتاكس لهف خمستاشر جنيه .. فين الخمستاشر جنيه اللى عليكى يا بت
منى (بجدية واهتمام): إعمل محاولة أخيرة .. كلم بابا واقعد معاه .. واعزمه على شيشة معسل .. يمكن دماغه تلين
أحمد : معسل وقص وسلوم.. وراه لحد ما يشتعل ذاتى .. أنا مش هسيبك ابداً يا منى .. اوعدينى إنك ما تسيبينيش
(بعد شهرين على القهوة .. وأحمد يمسك الموبايل ويعاود الاتصال مرات ومرات)
عادل: أبوها وقفل السكة فى وشك .. وامها وفرجت عليها الدنيا .. والبت موبايلها اتقفل من شهرين .. واختفت نهائى عن الوجود .. وانت لسه بتدور عليها
أحمد : والله يا عادل مش عارف اعمل ايه.. بس أنا ناوى اعـ..
فجاءة
يرن تليفون أحمد ليعلن قدوم رسالة
يقرأ أحمد الرسالة:
صحيح اتجوزت وصحيح بقيت حامل ف أحمد صغير بس مش هنساك ابداً .. يا احلى احمد فى الدنيا .. منى
أحمد الصباغ
